تیم های ایرانی با دست و پای بسته در لیگ قهرمانان آسیا! - تور ایران

به گزارش خبرنگاران، مرور شرایط تیم های ایرانی برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا و در قیاس با تیم های دیگر کشورهای حاضر در این مسابقات، نمایانگر یک واقعیت تلخ است که فقط این ایرانی ها هستند که بدون برنامه و با حداقل آمادگی راهی این مسابقات می شوند و اگر موفقیتی به دست می آید، حاصل دست رنج بازیکنان و مربیانی است که توان فنی و استعداد آن ها فراتر از این قاره و کشورهای منطقه است.

حذف استقلال و تراکتور در برابر کنندگان عربستان و حتی صعود پرسپولیس که تنها تیم ایرانی حاضر در مرحله بعدی این مسابقات است، در شرایطی رقم خورد این سه تیم نه تنها تقویت نشده بودند، بلکه بدون بازی رسمی راهی لیگ قهرمانان آسیا شدند و برابر رقبای حاضر و آماده خود به میدان رفتند.

شرایط تیم های ایرانی در هفته ها و روزهای منتهی به این مسابقات، یک خبر ویژه یا هدیه خوب برای تیم هایی غرب آسیا بود که در کنار هزینه های میلیون دلاری خود و همینطور استفاده از شرایط میزبانی و همینطور شرایط حرفه ای، چشم انتظار تضعیف روز افزون و عدم برنامه ریزی تیم ها در داخل ایران هستند. در واقع هیچ یک از تیم های شرق و غرب آسیا نمی توانستند با خرید بازیکن و مربیان حرفه ای اینطور بر تیم های ایرانی غلبه کنند که مسئولان این تیم ها و همینطور متولیان ورزش و فوتبال اینطور آن را خالی از هر گونه سلاحی کردند.

با یک مرور ساده بر شرایط تیم های ایران در این مسابقات حدفاصل برگزاری مرحله گروهی تا حذفی، نشان می دهد که این تیم ها با چه آشفتگی و بی برنامگی ای خود را مهیای حضور در لیگ قهرمانان آسیا کردند و حتی در این بین تراکتوری ها تصمیم داشتند در مسابقات شرکت نکنند؛ مسابقاتی که برخی از تیم های قطری با میلیون ها دلار هزینه از مرحله پلی آف و همینطور گروهی صعود نکردند.

هر سه تیم پرسپولیس، استقلال و تراکتور کمابیش ستاره های تاثیرگذار و همینطور بهترین بازیکنان خود در فصل گذشته را از دست دادند و به جای آن ها بازیکنانی جذب شدند که تقریبا ملی پوش نبودند و سابقه اندکی در بازی های بین المللی داشتند. از طرفی به علت مدت زمان کوتاه برای برگزاری تمرینات تیمی، به هماهنگی لازم نرسیدند و از طرفی با توجه به شروع دیرهنگام لیگ برتر از اواخر مهر، از برگزاری بازی های رسمی برای مهم ترین و سخت ترین مراحل لیگ قهرمانان آسیا، فاقد آمادگی لازم بودند.

قطعا برای عربستانی ها و اماراتی و همینطور تیم های شرق آسیا، خوشبختی بالاتر از این نیست که یکی از قدرت های آسیا و صدرنشین کنونی رنکینگ ملی فوتبال جهان، اینطور کنندگانش را با دست و پای بسته شده راهی مسابقات می کند و در نتیجه، همیشه مطابق میل رقبای خود عمل می کنند.

شاید باید کلید ناکامی چند دهه ای تیم های ایرانی در فوتبال آسیا را در همین شرایط آشفته و بدون برنامه جست و جو کرد که همیشه به جای تقویت شدن و استفاده حداکثری از شرایط موجود مانند آنچه سایر کشورها انجام می دهند، با حداقل ها به مصاف رقبای خود می فرایند؛ یکی از همین حداقل ها بازیکنان خارجی و باکیفیت هستند که وجه تمایز تیم های عربی و همینطور شرق آسیا برابر ایرانی ها شده اند.

مرور شکست استقلال مقابل الهلال و یا ناکامی پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا موید این است که در دیدارهای رودررو با تیم های آسیایی، خارجی ها گران قیمت و باکیفیت بیشترین ضربه را به ایرانی ها زده اند و در مقابل هیچ یک از سه تیم ایرانی حاضر در یک هشتم نهایی آسیا، از داشتن یک بازیکن خارجی هم بهره نبردند.

این فقط نمونه کوچکی در برابر چندین و چند ایراد موجود در تیم های ایرانی است که باعث تنزل توان فوتبال باشگاهی ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا شده است؛ به طوری که در مسابقات ملی که هیچ تیمی قادر به استفاده از بازیکن خارجی نیست و باید از داشته های ملی و وطنی خود استفاده کند، تیم ملی ایران صدرنشین رنکینگ فیفا می شود اما در مسابقات باشگاهی حرفی برای گفتن نیست و اگر موفقیت به دست آمده، حاصل یک موقعیت ناخواسته و تلاش بازیکن و مربیان بوده است نه برنامه ریزی مدیریتی کوتاه یا بلند مدت!