صعود به دماوند از آنالوجه! - تور ایران

دالانکوه یا کوه دالان، به صورت یک رشته موازی به طول تقریبی 60 کیلومتر و عرض میانه 7 کیلومتر، همراه با دیگر رشته کوه های زاگرس، از شمال غرب به جنوب شرق امتداد یافته و در میانه های رشته کوه به صورت دو رشته دالان مانند با زاویه تقریبی 30 درجه درآمده که رشته شمالی به روستای احمدرضا و چشمه مرغاب ختم می شود اما رشته جنوبی در حوالی جاده اصفهان- چادگان، به رشته کوه های شهرستان های نجف آباد و شهرکرد متصل می شود.

رشته کوه دالانکوه دارای قله های متعدد و بلند می باشد که از مهم ترین آن ها می توان از دامنه، بزینو، پرپر، احمدرضا، آنالوجه (داراب شاه) و دالان نام برد که ارتفاع بیشتر آن ها بیش از 3000 متر می باشد (بلندترین قله این رشته کوه به نام آنالوجه، 3950 متر ارتفاع دارد و به علت شباهت کامل این قله به دماوند، آن را دماوند اصفهان نیز می نامند).

برترین مسیر صعود به قله دالانکوه مسیر روستای انالوجه است که دارای مسیری زیبا و دیدنی می باشد. مسیر دیگری نیز از جانب شهر داران وجود دارد که مناسب افرادی است که از تخصص بیشتری در زمینه کوهنوردی برخوردار می باشند.

منطقه حفاظت شده دالانکوه

تاریخچه: این منطقه با مساحتی بالغ بر 33731 هزار هکتار و در ضلع شرقی چادگان، طی آگهی شماره 89914-53 مورخ 89.9.14 مندرج در روزنامه رسمی شماره 19167 مورخ 89.9.29 کشور به عنوان منطقه حفاظت شده اعلام شد.

این منطقه شامل زیستگاههای کوهستانی و آبی، شامل رشته کوههای متعدد در غرب استان اصفهان و دریاچه سد زاینده رود است. از جمله کوههای آن می توان به دالانکوه با ارتفاع 3519 متر، کوه بیدک با ارتفاع 2939 متر و سفیدکوه با ارتفاع 3213 متر اشاره کرد. آب و هوای منطقه نیمه مرطوب و معتدل با زمستانهای سرد می باشد. به طور کلی دمای هوا در این ناحیه از استان نسبت به منطقه ها مرکزی، به تبعیت از کوهستانی بودن، کاهش داشته به طوری که میانگین درجه حرارت سالیانه هوا بین 4 تا 10 درجه سانتی گراد متغیر است.

از عوامل مهم و موثر در پراکنش گیاهان هر منطقه، شرایط آب و هوایی، مقدار ارتفاع محل رویش، شرایط زمین شناسی و خاکهای منطقه می باشد که نحوه توسعه گیاهان را نسبت به هر خانواده و جنس با تراکم و تنوع تقریبا مشخصی نشان می دهد. به طور کلی خاکهای منطقه ها غربی اصفهان در حوزه زاینده رود عمدتا از نوع رسوبی تشکیل یافته که به وسیله رودخانه زاینده رود با سیلابهایی که از ارتفاعات سرازیر شده، سنگهای ریز و درشت، شن و ماسه و سیلیت توام با مواد رسی را بر جایی گذاشته است.

به علت تغییرات اقلیمی در منطقه ها غربی اصفهان و حوزه سد زاینده رود و براساس شرایط اراضی و نوع خاک ها ، مقدار تنوع و تراکم پوشش گیاهی، با وجود آب و هوای سرد و نسبتا مرطوب، افزایش یافته و زیستگاه مناسبی جهت رشد و پرورش انواع گونه ها فراهم آورده است .

به طور کلی رستنی های منطقه ها کوهستانی این محدوده شامل انواع Astaragalus، Anabasis، Artemisia، Convolvulus، Euphorbia، Ficus، Ammygdulus و Juniperus و.. است. بعلاوه کما یا جاشیر که از جمله خوشخوراک ترین گیاهان مراتع این ناحیه محسوب شده که در سالهای اخیر در اثر فشار چرا، نسل آن رو به انقراض است. بعلاوه گیاهان خشکی پسند بوته ای با ساقه کوتاه خاص منطقه ها مدیترانه ای که در ارتفاعات 1500 تا 4500 متر و در زمینهای سنگی نیز رویش دارند، در ارتفاعات مختلف این ناحیه مشاهده می شوند.

حیات وحش و گونه های جانوری این منطقه شامل دو دسته زیستمندان دریاچه و زیستمندان خشکی بوده که می توان به چهارگونه از خانواده کپورماهیان، یک گونه از خانواده آزادماهیان (قزل آلای رنگین کمان) ، انواع فیتو پلانکتون ها و زئوپلانکتون ها، پستانداران و بعلاوه پرندگان دریاچه را نام برد.

پرندگان در کلیه زیستگاههای کره زمین پراکندگی دارند. دریاچه سد زاینده رود یکی از زیستگاههای آبی مهم در سطح استان اصفهان است که هر ساله تعداد زیادی پرنده مهاجر آبزی و کنارآبزی برای زمستان گذرانی به این ناحیه مراجعت می نمایند. تعدادی نیز در سایر فصول سال به صورت مهاجر عبوری در این دریاچه مشاهده می شوند. پرندگان باارزشی چون انواع کشیم و اردک، حواصیل ها، فلامینگو، انواع کاکایی، پرستوی دریایی، انواع پرندگان شکاری و تعداد بسیار زیادی از گونه های آبچلیک در این زیستگاه مشاهده و ثبت شده است. تعدادی از گونه های در معرض خطر انقراض از جمله اردک سرسفید، اردک مرمری، اردک بلوطی، اردک تاجدار و.. در این دریاچه دیده شده اند که موضوع اخیر بیانگر ارزش و اهمیت این منطقه است.

پستاندارانی نظیر خرس قهوه ای، گراز، کل و بز، قوچ و میش وحشی، پلنگ، گرگ، کفتار، روباه، شغال و… در این منطقه زیست می نمایند و طبق گزارش مامورین اجرایی استان در گذشته جمعیتی ازقوچ ومیش از پارک ملی و پناهگاه حیات وحش قمیشلو در تابستان به این منطقه مهاجرت می کردند.