این عکس چهره واقعی داریوش هخامنشی است؟ - تور ایران

به گزارش خبرنگاران، چهره منسوب به داریوش سوم، آخرین پادشان هخامنشی را یک مرکز تحقیقاتی تاریخی عکس از روی موزاییک نبرد ایسوس که بین اسکندر مقدونی و داریوش سوم درگرفته و بعلاوه از روی سکه هایی که در دوران فرمانروایی او ضرب شده، بازسازی نموده است. آن موزاییک به حدود 100 سال قبل از میلاد مسیح تعلق دارد و اکنون در موزه ناپل ایتالیا نگهداری می گردد. روایت شده این موزاییک، نسخه ای از یک نقاشی است.

بازسازی چهره های تاریخی کاری رایج است. در سال 1877 میلادی یک انسان شناس آلمانی هرمان شافهاوزن جزو نخستین افرادی بود که با کار روی جمجمه های قدیمی، کوشش کرد چهره یک انسان دوران پارینه سنگی را بازسازی کند. از جمله شاخص ترین چهره های تاریخی که تا کنون بازسازی شده اند نیز به ملکه الیزابت، نرون امپراطور رم باستان، اکتاوین آگوستوس بنیان گذار امپراطوری روم، کالیگولا دیگر امپراطور رم باستان که به بی رحمی شهره بود، سن نیکولاس که او را ﻣﻨﺸﺄ ﺍﺻﻠﯽ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺑﺎﺑﺎﻧﻮﺋﻞ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ، کالپی زنی 7500 ساله از دوره نوسنگی که بقایایش در جبل الطارق به دست آمده است، مریم مجدلیه، مریتامون حاکم مصر و دختر رامسس دوم و ویلیام شکسپیر می توان اشاره نمود.

بانوی هفت هزارساله تهرانی و مرد شمی ساسانی نیز در ایران از جمله چهره های بازسازی شده اند که هر دو به وسیله محمدرضا رکنی ـ کارشناس پژوهشکده باستان شناسی ـ اجرا شده است و او بر پایه این تجربه درباره مستند بودن چهره بازسازی شده داریوش سوم و مقدار نزدیکی آن به واقعیت گفت: چهره بازسازی شده داریوش سوم از نظر علمی نمی تواند درست باشد، اما از نظر هنری اگر تناسبات را رعایت نموده باشد، اثری موردِ توجه و کاری قشنگ به شمار میرود.

او شرح داد که بازسازی چهره براساس یک سری متغیر ها به صورت دیجیتالی و با استفاده از تکنولوژی انجام می گردد که وجود نرم افزار های سه بعدی که این روز ها نسخه رایگان آن در دسترس است، پیاده سازی این چهره ها را آسان نموده و اقدامی فراگیر در کل جهان شده است.

رکنی درباره متغییر های مورد استفاده در بازسازی چهره ها، گفت: دو کلاسه وجود دارد، در حالت اول ممکن است به اجزایی از آن شخص مثل جمجمه دسترسی داشته باشیم که یک شاخصه طبیعی از فردِ درگذشته است، در بازسازی چهره بانوی هفت هزارساله نیز از جمجمه و دیگر متغیر های مربوط به آن استفاده شد، اما در حالت دیگر، بازسازی چهره براساس متغیر هایی که روی سکه، مجسمه و نقش هایی که به جای مانده است، انجام می گردد. تفاوت این دو کلاسه در این است که مثلا در یک آنالیز شما فقط سراغ منابع مکتوب کتابخانه ای می روید و یک سری تحلیل و نتایج را به دست می آورید که واقعا ممکن است درست نباشد، چون احتمال می رود نویسندۀ منبع امانت داری ننموده باشد و به سلیقه و برداشت شخصی مباحثی را اضافه نموده باشد که مثال شاخص، نوشته های هرودوت است. روش دیگر براساس آنالیز های میدانی است که یافته ها به داده تبدیل و پردازش می گردد و در نهایت، به نتیجه تبدیل می گردد. این یافته ها می تواند سفال، پیکره و سکه باشد.

این پژوهشگر چهره بازسازی شده از داریوش سوم را در کلاسه دوم قرار داد و گفت: برای این بازسازی از جمجمه استفاده نشده است. هیچ متعلقات دیگری هم از داریوش سوم در دسترس نبوده که از آن استفاده گردد. صرفا از یک تصویر نقش بسته روی موزاییک و سکه برای چهره سازی بهره گرفته شده است. می دانیم ساخت موزاییک یک متغیر پیچیده است و یک سری اجزاء کوچک مثل شن، ماسه و سنگ ریزه در کنار هم تشکیل اثر داده اند، بنابراین تناسبات تصویر به خاطر فرمی که آن مواد دارند نمی تواند دقیق باشد. سکه هم همین طور است. تصویری که روی آن ضرب شده ممکن است تناسبات را رعایت ننموده باشد و حتی اغراق آمیز باشد و یا اصلا با واقعیت مطابقت نداشته باشد.

رکنی بعلاوه اظهار کرد: اگر با دید هنری به این چهره بازسازی شده نگاه کنیم با پذیرش این مسأله که خالق اصلی اثر روی موازییک، سکه و هر اثر دیگری چقدر امانت داری داشته و چقدر متعهد به استفاده از الگوریتم ها و تناسب ها بوده، فقط می توان گفت اثر هنری خوبی ایجاد نموده است و بازسازی این چهره براساس متغیر هایی که استفاده شده می تواند درست باشد، اما الزاما ممکن است این چهرۀ خودِ داریوش سوم نباشد و آن شخصی که نگارگری روی موزاییک یا تابلو یا سکه را انجام داده، ممکن است اصلا خودش چهره داریوش را به چشم ندیده باشد.

چهره داریوش سوم روی موزاییک که در پمپئی ایتالیا بوده و نبرد ایسوس را به تصویر کشیده است. چهره داریوش سوم از روی این نقش بازسازی شده است

او بعلاوه یادآور شد: ما چهره ای از داریوش سوم نداریم. حتی از داریوش سوم جمجمه ای به دست نیامده است که الگوریتم ها برآن اساس پیاده سازی گردد. اگر جمجمه در اختیار باشد اطلاعات زیادی را از شخص می توان استخراج کرد. حتی گاهی شانس همراه است و می توان از آن جمجمه دی ان ای گرفت و به جزئیات بیشتری رسید. در بازسازی چهره بانوی هفت هزارساله تهران جمجمه در اختیار بود که به تناسب عناصر و الگوریتم ها اجزای چهره را روی آن قرار دادیم و بازسازی انجام شد، اما در تصویرسازی بانوی هفت هزارساله هم الزاما از دیگر جزئیات مثل شکستگی بینی، چروک روی صورت، بیماری پوستی، رنگ پوست و مدل مو اطلاع نداشتیم و اجرای این بخش ها سلیقه ای بود. اگر موادی از نظر انسان شناسی جسمانی در اختیار نداشته باشید که آزمایش انجام دهید خروجی آن سلیقه ای می گردد.

کارشناس پژوهشکده باستان شناسی اضافه کرد: به نظرم در چهره سازی داریوش سوم که براساس نقش موزاییک بوده، سلیقه ای رفتار شده است، مثلا درباره مدل موها. اگرچه در صحنه نبرد بخشی از موی داریوش نشان داده شده و به هم ریخته بوده که البته در آن شرایط هر حالتی می توانسته داشته باشد، اما به نظرم در بازسازی چهره نسبت به آن سلیقه ای رفتار شده است.

یا دماغ موزاییکی بزرگ تر از دماغ بازسازی شده در عکس منسوب به داریوش است که به نظرم به خاطر تناسب سنگ ریزه های استفاده شده در موزاییک است. بنابراین، این چهره خیلی نمی تواند واقعی باشد، ولی براساس موادی که در اختیار داشته می توان آن را یک اثر هنری دانست.

او تاکید نمود: تا وقتی جمجمه به دست نیاید و مطالعه نگردد هیچ یک از این تناسبات نمی تواند درست باشد. درباره این پیش فرض که چهره داریوش سوم روی موازییک نقش بسته این مساله مطرح است که ما دقیق نمی دانیم ترسیم کننده اصلی نقش، شانس تماشا چهره پادشاه را داشته است، چون به هر حال درباره دوره هخامنشی صحبت می کنیم، حداقل براساس منابع مکتوبی که وجود دارد و شاید هم دقیق و درست نباشد، نگاه کردنِ مستقیم به صورت پادشاه کار پسندیده ای نبوده و معمولا روی را به سمت پایین نگه می داشتند.

رکنی اضافه کرد: اگر به تجسمات دیگری از مجسمه های حضرت داوود، مریم و عیسی مسیح هم نگاه کنید می بینید تا حدی ساخته و پرداخته شنیده ها و فکرِ نگارنده بوده و حتی مقداری هم سلیقه ای است. درحال حاضر بازسازی چهره کار خیلی پیچیده ای به حساب نمی آید، افزونه هایی وجود دارد که به راحتی می توان متغیر ها را به آن داد و نرم افزار خودش بازسازی کند، این نرم افزار ها هم رایگان است.

داریوش سوم دوازدهمین و آخرین پادشاه سلسله هخامنشی بود که پس از نبرد های گسترده، مغلوب اسکندر مقدونی شد و مرکز های هخامنشیان به تصرف اسکندر عایدی. با مرگ داریوش، سلسله هخامنشیان پس از حدود 230 سال منقرض شد. در مکتوبات تاریخی آمده که داریوش سوم به وسیله ساتراپ باختر که سودای پادشاهی داشت، زخمی مهلک برداشته بود که بر اثر آن درگذشت.

منبع: ایسنا