سنگ تمام محمدحسین مهدویان در زخمی کردن بازیگران زخم کاری - تور ایران

حالا می توان با خیالی راحت تر درباره اش حرف زد. سریال پرحاشیه و مهمی که با وجود گیروگرفت هایش پیروز شد تا قسمت های روبه انتها همچنان سرزبان ها باشد و به گواه آمار و ارقام (که با خوش بینی فراوان، فرض می کنم واقعی هستند) مخاطب را پای خودش نگه دارد و حتی باعث گردد کتاب منبع اقتباسش هم مورد توجه اهالی کتاب خوان قرار بگیرد. باید قبول کرد که این فرایند چیز کمی نیست. حتی سانسور فراوان یا نمایش سریال های نو هم نتوانست سروصدای زخم کاری را خاموش کند. جدا از داستان و نوع روایت، پای یک کارگردانی فضاسازانه و تقریباً حساب شده هم در میان است.

دنیای سیاهی که زخم کاری ترسیم می نماید، هضم شدنی نیست. تلخی آدم هایش آزاردهنده است. لحظه های رویارویی شخصیت هایش اذیت نماینده است. محمدحسین مهدویان، در فیلم هایش هم ثابت نموده بود که بلد است لحظه های عصبی نماینده و تاریک بسازد. حالا زخم کاری اوج این تاریک سازی است. یکی از روینمودهای فضاسازانه مهدویان، دوربینی ست که به شکل نامحسوس و ذره ذره به سمت شخصیت های درون کادر زوم می نماید. انگار می خواهد زیر پوست آن ها برود. این زوم نرم و نامحسوس، تمهیدی ست که مهدویان در فیلم هایش هم به فراخور صحنه استفاده نموده بود. حالا در این سریال، این زوم های آرام و روبه جلو، پوست شخصیت های داستان را زخمی می نماید تا خونریزی نمایند.

تمهید دیگر مهدویان که احتمالاً هنگام تدوین به آن فکر شده، قطع های ناگهانی صحنه ها و پرتاب کردن مخاطب به سیاهی مطلق است. این تمهید غافلگیرنماینده که حتی در قسمت های اول مخاطب را دچار اشتباه می نماید، نکته زیرکانه ای ست که برای فضاسازی هر چه بیش تر به کار می آید؛ مخاطب هم همراه شخصیت ها به سیاهی پرت می گردد تا در آن دست وپا بزند. هر چه از زمان سریال می گذرد این دست وپازدن بی ثمر، مخاطب را هم مانند مالک (جواد عزتی) خسته و تکیده می نماید. کافی ست به تفاوت چهره عزتی بین قسمت های اولیه و قسمت های رو به آخر دقت کنید تا متوجه شوید این شخصیت تا چه حد فرسوده شده است. حتی موهای رو به سفیدی رفته اش این فرسودگی را بیش از پیش نمایان می نماید. همین فرسودگی به مخاطب هم منتقل می گردد.

محمدحسین مهدویان در زخم کاری مخاطبش را به خفقان می رساند. او نه تنها به شخصیت ها، بلکه به مخاطب هایش هم زخم می زند.

با وجود حرف وحدیث های پیرامون مهدویان، باید پذیرفت او یکی از معدود کارگردان هایی ست که فضاسازی را خوب بلد است.